“Een meubelstuk”, noemt Dany Verstraeten zichzelf. Zijn vakmanschap was meesterschap. “Ik straalde rust uit, boezemde de kijker vertrouwen in. ‘Als hij het vertelt, zal het wel waar zijn.’ Dat deed ik in heldere taal en op een neutrale toon, maar wel als een mens van vlees en bloed. VTM NIEUWS leunde aan bij het Franse model. Nederlandse nieuwsankers neigen meer naar de stijve stijl van Duitsland.”

Mark Rutte die de rollen omdraait en een afscheidnemend anker zelf komt interviewen? Gaat niet gebeuren. Premier De Croo deed dat wel bij het afscheid van Dany. Alle politieke prominenten schoven bij hem aan tafel aan. “Ontelbare keren heb ik Jean-Luc Dehaene geïnterviewd in VTM NIEUWS. 

Eén keer zat hij daar voor heel Vlaanderen in korte broek en hawaïhemdje, op blote voeten in zijn sandalen, zo weg­gelopen van de barbecue thuis. Een andere keer stroopte hij spontaan zijn broekspijp op: ‘Zie je die schilfers, Dany? Ik heb last van psoriasis.’ Ik ben vaak benaderd om politicus te worden, maar ik ben geen partijmens. Ik zie me niet meteen achter een vlag aanlopen.”

Dany Verstraeten was al die tijd onbesproken, privé en professioneel. Controverse was hem vreemd. “Niet één keer heb ik me in die vijfendertig jaar moeten excuseren bij een studiogast. Dan hoor je: ‘Hij is te braaf.’ Als in: niet kritisch genoeg. Terwijl ik wel zeker weet: als je meer uit je gesprekspartnerwilt halen, snauw hem dan niet af. Benader hem niet als de vijand die je niet bent. Want dat doe je enkel voor je eigen glorie. De kijker heeft er niets aan. En voor die kijker heeft VTM NIEUWS het altijd gedaan. Bij de openbare omroep vonden ze dat aanvankelijk een reden om meewarig te doen over VTM.”

Dat hakte erin, meer dan hij altijd liet blijken. “Ik nam dat heel persoonlijk. Het raakte me diep. Sommige media hebben me jarenlang belachelijk gemaakt. Een weldenkend weekblad vroeg me ooit in alle ernst: ‘O, lees jij weleens een boek, dan?’ Noem het een vorm van televisieracisme: al wat commercieel is, deugt niet, terwijl zo’n weekblad natuurlijk ook zelf een commercieel product is. Ik heb moeten véchten voor de unanieme erkenning die ik vandaag geniet.”

Dat deed hij op de redactie en op de set. Bedaard van aard, streng als het moest. “Philip Freriks vergeleek een rechtstreekse nieuwsuitzending ooit met een formule 1-race: heel even niet alert zijn en je gaat uit de bocht. Mensen maken fouten, maar ik kon niet tegen amateurisme of nonchalance. Zo iemand wees ik dan terecht, maar brullen tegen medewerkers heb ik nooit gedaan.” Aardig weetje: een levenslang idool van de zachtaardige, gelijkmoedige Dany Verstraeten is de nurkse, onvoorspelbare Van Morrison. “Ik zag hem voor het eerst live in 1973. Helse man, hemelse muziek.”

1989 was een scharnierjaar voor de Vlaamse samenleving. Niet zozeer omdat de Berlijnse Muur viel, wel omdat toen VTM van start ging. “Gevoelsmatig klopt dat. Wij waren pioniers. Vrijbuiters als in de piraten­jaren van Radio Veronica. Veel Vlamingen zagen ons als bevrijders: wij van VTM NIEUWS die plots een alternatief boden voor de saaie grijsheid van Het journaal, met zowaar aandacht voor de leefwereld van de kijker Voor amusement keek de Vlaming toen naar de Nederlandse omroepen. Jos Brink, Mies Bouwman, Ron Brandsteder, Sonja Barend, Ivo Niehe, André van Duin: dat waren onze televisiesterren. Met VTM kreeg Vlaanderen zijn eigen sterren. Alsof we onze eigenheid ontdekten. Elke 45-plusser zal je zeggen: er was een Vlaanderen voor 1989 en er is een Vlaanderen na 1989.” 

Was het al die tijd rozengeur en maneschijn? Dany citeert Robert Long: “Elke verhouding kent tijden vol rozen / maar ook periodes die herfstachtig zijn. Een enkele keer heb ik gedacht: misschien moet ik wat anders doen. Meteen gevolgd door: waar moet ik dan heen? Want VTM staat op mijn voorhoofd gegraveerd. Het is mijn tattoo. Op mijn vel én eronder. Ik blijf voor altijd één met de zender.”

“Laat het los. Het is jouw nieuws niet meer”, krijgt hij thuis weleens te horen nu hij ‘zijn’ VTM NIEUWS kritisch bekijkt vanop de bank. “Ik kick af, maar het vak zit nog in mijn lijf. Ik blijf me betrokken voelen. Ik zal nog heel lang ‘bij ons’ zeggen als ik ‘op VTM’ bedoel.”

Toch voelt hij ook opluchting, in snel veranderende tijden van AI, ChatGPT en deepfakes. “Op Qmusic hoorde ik mezelf onlangs in alle mogelijke talen, van Engels tot Chinees. Dat was schrikken. ‘Hadden we in vijf minuten klaar’, lachten ze. Moet ik mijn stem laten patenteren, dan? Artificiële intelligentie: ik doorgrond ze niet, dus ben ik er ook een beetje bang voor. Ik durf niet te garanderen dat VTM NIEUWS over vijftien jaar nog door een nieuwsanker van vlees en bloed wordt gepresenteerd. Maar ook aan die evolutie zal de zender zich aanpassen. Dat doen we al 35 jaar.”